Opeens komen we bij een klein kantoortje, we moeten betalen om NP Monte Velha in te kunnen. We rijden hoog, ver onder ons de zee. De weg is langer dan we dachten, maar er wordt dan ook hard gewerkt. Volgens de stratenmakers kunnen we niet verder, dus we besluiten terug te gaan zoals mw bij de ticket verkoop al aan gaf. Elkaar begrijpen blijft wel moeilijk. Hier en daar stoppen we om te genieten.
Als we twee jongens zien lopen, en we weten dat de weg nog eindeloos is, besluiten we om ze een lift te geven. Twee blije gezichten op de achterbank. Ze spreken geen woord Engels....of wel....drie woorden. Want de ene jongen zit in de negende klas. Als wij willen stoppen moeten ze helaas weer verder lopen, maar ze bedanken meer dan eens
Wij gaan genieten van het uitzicht en even zitten lezen. Dan terug om een lunch te scoren. In het dorpje zien we wel bordjes van restaurant, maar geen levendigheid. In een super klein supermarktje vragen we er naar, maar alleen bij ons hotel. We kopen cola, ik hou er niet van, maar willen niet weg zonder iets. Ze moest haar andere bezigheden in huis onderbreken voor onze komst. Het dorpje is in 2014 overspoeld door lava, maar het wordt weer opgebouwd op de oude restanten.
We lunchen met vis/ rund/ groente en rijst en gaan dan nog even de andere kant op om de lava velden te bekijken. Overal mooi. Waar wij omkeren staan er jonge vrouwen souvenirs te verkopen, ook daar naar een kleinigheidje gekocht
Nog een laatste zonnestraal op het dak, douchen, lezen, dromen en dan maar weer naar de diner ruimte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten