Namibië dag 22: terugreis

Deze dag voeg ik nog even toe om het af te sluiten, ik ben nog altijd van plan om al onze blogs te laten printen zodat we het ook in schriftvorm hebben. Na het ontbijt alles ingepakt en naar het vliegveld gereden om de auto in te leveren. Alles is goed, maar we waren dan ook full cover verzekerd, dus een paar krasjes en een ster in de voor ruit geeft niet. De auto heeft ons trouwe dienst bewezen, geen lekker band, niet vast komen te zitten, maar dat kan ook door goede chauffeurs komen, niets. Na ook onze koffers te hebben ingeleverd nog maar een rondje buiten gaan lopen en nog even het laatste geld opmaken. Dan.....instappen, vliegen films kijken, uitstappen op Doha, heel lang wachten. Onze stop over duurt ongeveer acht uur, we vinden de relaxruimte en nemen twee lig stoelen naast elkaar. Hier en daar snurkt er iemand, het is gewoon een grote slaap zaal. De hele tijd in de stoel vind ik niets, dus als er schuin voor me iemand zich op de grond nestelt, dan kan ik dat ook. Uiteindelijk ben ik een paar keer weg gedommeld en heb denk ik een uurtje geslapen. Leo ook zoiets. Dan nog een paar uurtjes vliegen. Karlijn en Marco zijn er om ons op te halen, echt super leuk!

Het was een fantastische reis.

Veel belevenissen en leuke ontmoetingen gehad.

Ik moet toch eens beter Engels gaan spreken, dus ga er hopelijk iets aan doen.

Hoe fantastisch de reis dan ook was, toch vreemd zonder de kinderen om het mee te delen.

Wat een leegland, zo’n andere ervaring.

Vaak even Zuid Afrikaans/ Nederlands praten, zo geweldig.
Geen plekjes om te eten onderweg dus ook geen wc's.
Vriendelijke mensen.
Heerlijk gegeten, vaar drie, vier, vijf gangen menu.
Heel weinig Nederlanders tegen gekomen.
binnen één land zoveel verschillen; temperatuur, droog en veel groen enz
Overal mooie dieren tegen komen.
Heel veel vee langs en op de weg, zomaar, ook al mag je 120 op een smalle twee baans weg, die je ook nog deelt met koeien en geiten.
Het was een geweldige reis!

Namibië dag 21: terug naar Windhoek

Vandaag terug naar ons begin punt, maar we willen nog wel iets ondernemen. Gisteren aan tafel hadden we het er al over of het misschien leuk zou zijn naar een cheeta opvang te gaan. Tegenover ons hadden ze het gedaan, dus na het eten de boeken in gedoken. We hebben er éen gevonden op de weg naar Windhoek, en onder het ontbijt bleek dat het stel uit Freiburg hetzelfde had uitgekozen. Bij de receptie wilde Gerrit ons wel helpen en met wat bellen kon hij de tour van elf uur reserveren voor ons vieren, meteen met lunch, maar dat verzon hij zelf. Dus, boel ingepakt en op weg. Eerst een stuk asfalt en daarna al snel het game reserve in van AfriCat. We worden ontvangen met welkoms drankje en de nodige papieren in vullen. Daarna volgt een uitleg. We gaan in open jeep eerst naar het educatie centrum, daar volgt een lange uitleg hoe ze cheetah cups redden en klaar maken voor rehabilitatie. Het programma is ook vooral gericht op de kinderen, om hen ervan te later doordringen hoe belangrijk het is om deze beesten te behouden en hoe boeren op een andere manier kunnen “boeren”. Na ruim een uur gaan we proberen een cheetah te vinden, het is goed zoeken maar dat vinden we er een paar. Na de fotosessie gaan we terug en volgt onze heerlijke lunch, geen keuze, maar pasta met salade en een ijsje toe. Dit op een hele mooie plek en we zien springbok en warthog lopen. Na de lunch gaan we rond rijden, het is een groot terrein waar hier en daar accomodaties staan en er loopt veel rond. We genieten en maken nog veel foto’s. De weg naar de hoofdweg rijden we ook super langzaam en genieten nog volop. We zien ook nog de warthog’s met jongen. Dan wordt het toch eventjes door gaan rijden, we moeten nog een heel eind en het is al bijna drie uur. We rijden lekker door, genieten nog van alles om ons heen. Ineens is de weg afgesloten, road block. Er wordt aan de weg gewerkt en er wordt een stuk opgeblazen om de nieuwe weg rechter te laten lopen. Bijna iedereen gaat de auto uit en rustig kijken wat er aan de hand is en dan maar kletsen. Leo en ik wisselen van plek, en ik rijd het laatste stukje naar ons guesthouse. We komen laat aan, maar de bewaker kan ons gelukkig aan de sleutel helpen. Snel lopen we naar het bekende eethuis om te eten. Straks de auto uitruimen , alles in de koffers proppen, klaar voor vertrek. Na al deze belevenissen is het ook wel weer lekker om naar huis te gaan.

Namibië dag 20B: Waterberg Plateau game drive

Voor vanmiddag een ander programma, een game drive. Eerst een half uur met de open safari auto naar de ingang van het plateau. We  rijden dezelfde weg die wij gisteren door gezwoegd hebben, nu zien we meer apen, een mooie vogel de purper roller en wrattenzwijntjes. Dat is een leuk begin. Eenmaal boven zien we al snel een kudu en een buffel, tenminste de franse vrouw voor me en ik zien hem. Als de auto stopt rent hij snel weg. Verder rijden we hele stukken maar zien niets, wel een mooie groene natuur met rode zand wegen. Uiteindelijk gaan we naar een uitkijkpunt, we stappen uit en gaan in een gekooid gangenstelsel naar het uitkijkpunt. En ga, daar staat nog een wens van me, een drinkende giraf. Jammer dat hij uit een gemetselde waterbak drinkt, maar toch..... we rijden langs nog meer waterholes maar er is niets meer te zien. Nog wel wat giraffen. De zon gaat onder en wij rijden weer terug naar het beginpunt. Uiteindelijk zien we op de weg terug, als het al donker is nog een dassie, giraffen, impala,s, en nog meer. Het is echt al helemaal donker als we zelf naar huis moeten rijden. Een ander stel uit ons guesthouse rijdt voor ons. We komen nog veel koeien tegen, bijna niet te zien en een ezelkar, daarop mannen die witte hoofddeksels dragen en daardoor nog een beetje te zien. We zijn te laat voor het eten, maar iedereen zit netjes om het vuurtje te wachten. We gaan nu eenmaal allemaal tegelijk eten. We krijgen deze keer een uitleg in de kliktaal, ook niets van te verstaan maar onze man maakt er gebaren bij, dus het ziet er uit als een toneelstukje. Een vrouw tegenover mij krijgt bijna de slappe lach. Het eten is weer prima en wij zitten aan de Duitse tafel, dat is in ieder geval beter dan aan de Franse tafel. Ik praat maar Duits en Engels door elkaar. Best te doen.

Namibië dag 20A: wandeling omhoog naar viewpoint

Gisteren avond best lang blijven hangen aan tafel. Het begon met een uitleg over het eten, maar in het Damara, een taal waar je geen woord van kan verstaan, maar het ene Nederlandse stel dat er ook was had het gisteren al mee gemaakt en er volgde voor ons stiekem een korte uitleg, maar het werkte ook op onze lachspieren, dus elkaar maar niet meer aan gekeken. Het eten was lekker en we hebben met nog een stel uit Australië heel wat reis ervaringen uitgewisseld. Ook Zuid Afrika, Costa Rica, Thailand kwam aan bod. Maar iets wat we echt zouden moeten doen en op onze wenslijst zetten was Oeganda. Dus....Karlijn......?

Maar goed, vanmorgen vonden we het tijd voor wat beweging. We gaan de trail doen achter het guesthouse, een klimpad naar een uitzicht punt. Als we beginnen komen we de vrouw van de eigenaar tegen en zij vraagt of de honden mee mogen, zij vinden het heerlijk om mee omhoog te gaan. Dus zo gezegt zo gedaan. Ze lopen steeds een stukje voor ons uit, wijzen het juiste pad en eigenlijk is het heel gezellig. Het is een flinke klim en erg warm maar na vijf kwartier bereiken we de top. De honden nemen een bad en wij genieten van het uitzicht. Ook op de terug weg blijven ze trouw telkens om ons heen lopen, soms staan ze langer te rusten dan wij, maar de begeleiding is tot het eind. We hebben zeker ook door de honden een hele leuke wandeling gehad. Snel even een douche genomen en teken controle en lekker bij het zwembad gaan zitten. De kleine hond bleef aan mijn zijde, of onder mijn stoel in de schaduw. Wij gaan lekker niets doen totdat we weg moeten voor de game drive op het Waterberg Plateau.

Namibië dag 19: Waterbergplateau

Onze mooie tent laten we vandaag achter ons om ver te reizen. We moeten kilometers maken om weer in Windhoek te kunnen eindigen en hebben daarvoor nog één stop vlak bij het Waterbergplateau. Ik begin met rijden, we hebben de route uitgestippeld en het eerste stuk wordt asfalt en daarna volgt er een eind onverhard. Ik kan lekker door rijden, maar op de een of andere manier wordt mijn voet te zwaar en volgt er voor het eerst deze vakantie een luid gepiep, de begrenzer geeft zijn grenzen aan, ik rijd te hard. Het eerste stuk is redelijk saai, maar daarna volgt er weer een weg door een heuvelachtig landschap. Na het tanken en kopen van een broodje kunnen we al snel het asfalt af. Leo neemt het stuur weer over en we genieten weer volop van het gravel, met kuilen, ribbels enz. We zitten op een weg door landerijen, dus zien aardig wat koeien, springbokken, geiten en paarden. Hier en daar moeten we zelf een hek open en dicht doen. Dat is geen probleem, ook niet als er dicht bij een grote stier staat, die heeft alleen belangstelling voor een koe waar hij achter aan loopt. We stoppen een poosje om naar schattige eekhoorntjes te kijken en natuurlijk voor onze lunch. Ze hadden geen banaan, dus nu proberen we de nutella met appel, dat gaat wel, maar als we brood met crunsi speculoos en appel proberen lijkt het wel appeltaart, dat was een beter idee. We rijden verder en de weg wordt er niet beter op, het lijkt ondertussen op off road rijden, maar wel echt leuk. Ook zien we een groepje apen onderweg, die zitten heerlijk in het hoge gras, maar laten zich niet op de foto zetten. Ineens komen we langs de ingang van het park Waterbergplateau en bedenken dat we dat misschien meteen mee kunnen pakken. Maar dat lukt niet, de game drive zit vol geboekt en met eigen auto mag niet. Gelukkig kunnen we voor morgenmiddag afspreken. Dan maar verder, ik ga rijden en gelukkig is de weg ondertussen wel iets beter. Onze Guestfarm heeft een klein zwembad en dat is wel even lekker ter verkoeling. Verder kletsen we de tijd vol tot het eind van de middag. Straks met ons allen aan een tafel om te socializen. 

Namibië dag 18: laatste dag Etosha NP

We hadden de meeste kanten van de tent open gelaten, dwz het horgaas niet afgesloten met doek. Dus.....vanmorgen werd ik wakker en zag een oranje hemel van de opkomende zon met daarbij het geluid van steeds meer vogels, mijn wake-up light, in de natuur. Karlijn heeft dat ook op haar kamer, en ja, de vogels gaan echt steeds meer herrie maken. Voor Leo is zo’n lamp/wekker niets, die slaapt lekker door. Ja, we houden rustdag, in de ochtend. Acht uur pas ontbijt, daarna lekker voor de tent zitten lezen en Leo met de techniek zitten rotzooien. Daarna even een poosje bij en in het zwembad, ook liggen lezen, want het is een spannend boek (ja Rosalie!). Rond half twee hebben we gelunched in het Etosha. Ja, daar zijn we nog wel naar toe gegaan en maar goed ook. Bij binnenkomst zagen we meteen stokstaartjes, en die stonden nog op mijn wensen lijstje. Later zien we ze ook nog heerlijk rond dartelen, maar moeilijk op de foto te zetten.We rijden wat rond, zien vooral veel vogels en mijn lievelingsvogeltje zit echt overal. Uiteindelijk zien we veel zebra’s en dergelijke. Dan ineens een neushoorn, wat bijzonder is dat je hier de neushoorn maar net één ander voertuig hoeft te delen, of voor je alleen hebt. Later op de dag zien we er nog eentje, met een mooiere hoorn maar lekker in de modder aan het spelen, dus heel vies. Ook ligt er ergens een zebra met bijtwonden, maar de leeuw kunnen we niet vinden. Helemaal aan het eind van de middag besluiten we nog even een stukje een weg in te rijden, we zien echt zoveel giraffen op een vlakte en ze besluiten allemaal onze kant op te komen. Zo mooi, het licht is mooi, de natuur is mooi, die gigantische beesten.....het is een schitterend afscheid van dit park. We rommelen nog even bij de tent en mogen dan om half acht aanschuiven voor het diner.

Namibië dag 17: Reis door Etosha naar nieuw onderkomen.

Ook nu weer vroeg op om het park in te gaan. We rijden eerst een stuk de andere kant op dan waar we heen moeten. Veel groene vlaktes met heel veel springbok en impala. We blijven een poosje kijken naar twee spelende jakhalzen.Ook wel andere dieren zoals blue wildebeest. Dan weer plassen en verder. Soms zien we hele tijden niets , ook geen auto’s, dan ineens duikt er iets op. Vandaag zien we een marabu, de damara dik dik, twee schildpadden, dat waren nieuwe beesten. De wegen zijn hier en daar nog steeds afgesloten en waar je wel mag, soms nog erg slecht, maar steeds leuker om te rijden. Heerlijk door de plassen met modder, en we blijven niet steken. We lunchen midden in het park, dezelfde plek dan gisteren. Het menu bestond uit twee dingen, dus nu de toasti genomen. Na de lunch zien we een tijdje niets, en dan ineens toch twee njala’s, man en vrouw. Ook zien we verse neushoorn poep, tenminste dat denken we omdat er allemaal vlindertjes op zitten.Aan het eind van de dag lijkt het park ineens vol te lopen, heel veel zebra’s, wildebeesten, springbokken, impala,s, een paar giraffen. Het licht is ook mooi. Dan toch maar verder naar ons nieuwe onderkomen, rond zes uur zijn we er. We hebben een ontzettend leuke safaritent, meer een huisje. Om half acht moeten we ons melden voor het diner.

Morgen weten we nog niet precies, de gamedrive was al vol geboekt, dus waarschijnlijk gaan we zelf weer op onderzoek uit. We Big 5 hadden we al samen met de kinderen gezien, dus de druk om van alles te zien is ook niet zo groot.

Namibië dag 16: Etosha NP

Vandaag de hele dag het Etosha National Park in om wild te kijken. Het is hier in deze streek erg regenachtig voor de tijd van het jaar en we zien dan ook regelmatig regenbuien. Het voordeel is dat de natuur heel mooi groen is en dat de wegen echt leuk zijn om te rijden. Regelmatig diepe plassen, kiezen hoe je er door gaat. Opspattend water, we genieten. Al snel zien we een olifant, een groep giraffen, maar we zien soms ook lange tijd niets. Dat komt omdat de dieren verspreid door het hele park lopen nu er overal water is. Ze groeperen niet om een waterplas, een extra uitdaging om iets te zien. Stonden er twee jaar geleden auto’s stil waar iets te zien was in het Kruger Park, hier zie je heel weinig auto’s. Om de benen te strekken gaan we even binnen een afrastering uit de auto. Daarna verder. We zien mooie vogels( namen opgeschreven, maar ligt in de auto) impala’s, springbokken, blue wildebeest, red hartebeesten, zebra’s, en aan het eind van de middag zien we twee neushoorns. Daarna zien we eigenlijk alles nog wel een keer. Vooral de paar honderd springbokken bij elkaar vond ik mooi. Ineens staan er een paar auto’s bij elkaar, dat is hier dus een wonder en er moet iets te zien zijn, en ja hoor, er liggen twee leeuwen in het hoge gras. Dat was nog even leuk. Daarna moeten we toch echt naar de poort rijden anders mogen we het park niet meer uit. Bij onze lodge gekomen is het al bijna etenstijd, dus opfrissen en gaan maar weer.

(De foto’s zijn allemaal van mijn compactcamera, dus niet altijd de beste, maar wel het makkelijkste)

Mijn Afrikaanse lievelingsvogel heb ik ook weer, maar hangt thuis al heel mooi aan de wand

Namibië dag 15: op weg naar nieuwe plek.

Jammer, maar dit mooie plekje moeten we echt verlaten. We hebben onze reis uitgestippeld en we beginnen vlak bij huis, eerst een bezoekje aan het  Damara Living Meseum. Daar leren we hoe ze vroeger leefden, iets over kruiden, vuur maken, enz. Het is best even een leuke afwisseling. Ik wordt ondergekliederd met kleurstof, en het blijkt moeilijk te verwijderen. Na dit uitstapje zoeken we de goede route en rijden naar onze volgende bezienswaardigheid. Petriefied Forest and Welwitscias. In ons boekje staat dat we het officiële versteende bomen bos wel kunnen mijden en een onofficiële kunnen nemen, dus als er een hand geschreven bordje staat gaan we daar heen. Er komt iemand aan en die rekend af en geeft vervolgens een best wel snelle rondleiding. We zien best veel versteend hout, en ook van die speciale planten. Zijn Engels is denk ik beperkt tot het geven van de nodige informatie want erg veel komt er verder niet uit. Maar het was even leuk zo op een lange route. We rijden verder en in een best grote plaats tanken we nog even diesel. Ons volgende punt is in aantocht, we moeten wel ongeveer 20 kilometer van de weg af, maar gaan er toch langs. Vingerklip, een rots als een vinger die naar de hemel wijst. We ontdekken dat we in een heel mooi, soort dal, rijden. Allemaal plateaubergen aan de ene kant en mooie rotsformaties aan de andere kant. Wel hebben we de asfaltweg achter ons gelaten. Leo ziet dat deze gravelweg uiteindelijk een stuk verder aansluit op de asfaltweg, dus we rijden door. Het is een goede keus, zo mooi, groen, leuke hobbels in de weg en door plassen en rivierbeddingen, meestal droog. Ik rij, niet altijd tot Leo’s tevredenheid, ik rij nogal wild vind hij. Maar ja, het is een mooie route, maar ook langzamer. We rijden van farm naar farm, van elkaar gescheiden met het en wildrooster. Bij éen farm moesten we het hek zelf even open en dicht doen aan beide kanten. We zijn blij met deze route keuze. Eenmaal op het asfalt rijden we flink door en worden we ook weer getrakteerd op een flinke regenbui. Vijf uur kunnen we ons melden bij de receptie, we krijgen uitleg en kunnen dan naar onze kamer. Weer een vrijstaand huisje met uitzicht. Auto leeg en nog even de boel verkennen, dwz even lopen. Voor we gaan eten probeer ik onder de douche de laatste resten rode kleurstof weg te boenen. ( zoom in op de foto en je kunt lachen).                     

 

Namibië dag 14 B: De omgeving van Camp Kipwe

Ik ga weer verder, we hebben een heerlijke pauze gehouden en lekker geluncht hier. Daarna de omgeving in gegaan. Eerst naar de Organ Pipes. Basaltzuilen als orgelpijpen, daarom zo genoemd. Om er te komen moeten we wel weer eerst drie formulieren invullen, maar het gaat snel, er is geen rij. Het is wel een bijzonder stukje natuur, aan weerskanten van een riviertje, die hoekige rotsen. En ja, hier staat water in. Er zijn best veel droge rivierbeddingen ondanks dat het op dit moment veel regent. Als we hier uitgekeken zijn rijden we naar Burnt Mountain, deze berg is zwart geworden door verbranding van binnenuit van iets. Onze laatste stop wordt Twijfelfontein. Eerst weer drie formulieren, even betalen en dan op een gids wachten. We gaan met ons zessen mee en krijgen een rondleiding langs de eeuwenoude rotstekeningen van de Bosjesmannen. We krijgen in de hitte een goede uitleg over waarvoor ze gebruikt werden nl kennisoverdracht over de jacht. Ook de omgeving waar we lopen is echt heel mooi. Als we bij de auto terug zijn wordt ons gevraagd of er twee gidsen mee kunnen rijden, en natuurlijk willen wij ze wel thuis brengen. We krijgen nog een flinke regenbui onderweg met een hele mooie regenboog. We zetten de gidsen netjes in hun dorpje af en rijden dan zelf naar onze lodge. Ik stap als eerste uit en loop alvast een klein stukje, ineens gaat het gieten en ren ik snel met de spullen naar de receptie. Leo zit nog in de auto. Het blijft plenzen, dus ik neem thee en er staat een heerlijke lemoncake waar ik niet vanaf kan blijven. Als Leo er ook aan komt heeft hij bij de receptie al vernomen dat ik aan de cake zit. Natuurlijk neemt Leo ook. Als we bij onze kamer komen is alles nat, tenminste de grond. Het is lekker ingeregend. Natuurlijk is de badkamer ook nat, nadeel is dat er met het wc papier niets meer te beginnen is. Inmiddels is het weer droog en omdat we het warm hebben gehad met wandelen in 34 graden gaan we toch even het zwembad in, al is het maar omdat het zo bijzonder is. Afgekoelt gaan we in onze natte ligstoeltjes op ons terras zitten genieten. Het eten smaakt ook lekker en daarna moeten we toch even reorganiseren en de route voor morgen bekijken.

Namibië dag 14A: Damaraland

Gisteren de avond afgesloten met douchen onder een prachtige sterrenhemel, het was zo mooi, maar lang onder de waterkraan staan doen we hier niet. Tijdens het afdrogen dus ook omhoog staan staren. Iedere keer weer al die sterren en vaak ook de melkweg, prachtig! Nadeel is dat je samen met heel veel insecten de wc moet delen. Als ik naar bed ga zie ik nog een schorpioen die ik vang met een glas en daarna netjes buiten zet.

Vanochtend maken we ons op voor een rondje sporten, om zes uur eerst ontbijt. Dat op de trilplaat standje vijf en daarna een nieuw apparaat, de hobbel. We zijn op zoek naar de woestijn olifant. Het wordt een hele zoektocht. Een andere safari auto sluit aan en we gaan op dubbele kracht verder. De gidsen gaan een poosje te voet verder, wij mogen dicht bij de auto op onderzoek uit. Een poos later hebben ze niets gevonden, dus we gaan weer verder. Dan ineens is er een kans, wat pootafdrukken, gekrakte takjes en poep, ze kunnen in de buurt zijn. Weer wordt er te voet verder gezocht en ja, ze hebben de olifant gespot. Twee en een half uur later mogen we gaan wandelen, heuveltje op, en dan worden we beloond met zicht op de woestijn olifant. We mogen niet dicht bij, maar wel rustig op rotsen gaan zitten en genieten. Eerst moeder met kind, daarna nog twee er bij. We zijn stil......( maar dat moet dan ook).

De olifanten kuieren rustig verder. We blijven een poos zitten en moeten daarna terug naar de auto. We maken nog een stop met koffie, thee en muffins en rijden dan terug naar de logde door het mooie landschap.

Namibië dag 13: Damaraland

We verlaten de bewoonde wereld nadat we boodschappen en diesel hebben gekocht. Het eerste stuk gaat langs de kust, Scellaton coast. Het wordt zo genoemd vanwege de scheepswrakken die stranden en daar blijven liggen. We stoppen dan ook bij zo’n wrak, niet eraan gedacht dat er dan 10 man met stenen komen om te verkopen en te bedelen. Na het maken van een foto snel weer weg dus. Na een tijdje gaan we van de kust weg, het land weer in. Dit is even een gevaarlijk saaie weg, dus ik pak mijn gespaarde theelabels er bij om wakker te blijven, we nemen er een stel door. Het helpt wel, anders dommel je snel in. Gelukkig wordt het snel weer beter en rijden we door het gebruikelijke schilderij. Mooi nieuwe vergezichten. We rijden de hele tijd met zicht op de Brandberg en uteindelijk picknicken we ook met dat mooie uitzicht. Hier en daar op kruispunten komen er mensen naar ons toe in de hoop dat we iets willen kopen, zo nee, of we dan iets willen doneren. We proberen het te vermijden, maar ergens in de uitgestrektheid zwichten we voor een jongetje en geven hem drinken en iets te eten. Snel verder. We rijden onze eigen route, dus niet die we hebben opgekregen. Leo mag op een gegeven moment weer een heel stuk door het mulle zand ploegen, met dit verschil dat we hier op een weg van zestig kilometer nog geen andere auto’s zijn tegen gekomen. Ook hebben we regen onderweg en zien links en rechts ook wat buien, maar we hebben er geen last van, het maakt de natuur groen en fijn voor hier. We stoppen nog ergens waar rotstekeningen zouden zijn, maar we vinden ze niet. Uiteindelijk komen we ongeveer vier uur aan bij ons nieuwe onderkomen, en wat een prachtige plek op aarde. Onze kamer is al heel leuk, badkamer is buiten en deze keer zonder dak. Spullen uit de auto en dan de omgeving verkennen. We lopen om de rotsen waar de kamers zijn en daarna besluiten we ook om de rots op te gaan. Daar staat een hokje met kussens voor de stoelen, eigenlijk voor de sundowner. Het is nog niet zo ver maar het is zo mooi dat we kussens pakken en gaan zitten genieten. Na een uurtje komen er meer mensen naar boven en gaat de bar open. Iedereen besteld wat en we krijgen hapjes van het huis. Het is best gezellig, wat Amerikanen, Fransen en mensen die niet praten. De zon gaat mooi onder en we genieten. Dan naar beneden, even omkleden en naar het eten, weer eens een vier gangen diner.

Namibië dag 12: Walvis Bay, the seals.

Speciaal voor ons startte het ontbijt al om kwart voor zeven. Precies op tijd, eigenlijk iets te laat, zijn we op het punt waar onze excursie start. Met ons tienen gaan we zee kayakken. Allereerst rijden we met een busje naar pelican point, en die tocht is ook een belevenis. Overal flamingo’s, de zoutpannen waar hard wordt gewerkt, en door mul zand. Ondertussen wordt er wat af gekletst, ik hoor achter me dat Leo af en toe mee doet. Waar iedereen vandaan komt? We weten een Italiaanse, Londen, verder? Na drie kwartier komen we bij de kolonie zeeleeuwen. Wat maken ze een lawaai en ruiken doen ze ook niet zo fris. De kayakken worden klaar gelegd, wij mogen allemaal wat water bestendige kleding aan doen en een zwemvest. Een korte uitleg volgt, vooral praten, zingen, zeeleeuwen zijn van nature nieuwsgierig en speels. Dan mogen we de zee op, gelukkig in de lagune. Het wordt GENIETEN!

Zo bijzonder, al die zeeleeuwen om ons heen die nieuwsgierig komen kijken, spelen met de peddels, leuk om ons heen dartelen. We zijn allemaal verrukt. We hebben minstens anderhalf uur een beetje heen en weer gekayakt tussen ze door. Ik was meteen al nat gespat door ze, op de éen of andere manier heeft Leo het droog weten te houden. Terug op het strand stonden er koffie, thee, warme chocolademelk en sandwiches klaar. Al kijkend naar de zeeleeuwen smaakte het goed. Omdat we op een zandvlakte waren, zonder struikje of stenen was er een “wc” neer gezet voor de dames, een soort windscherm van vroeger in een vierkantje gezet. Op de terugweg zagen we ook nog een jakhals liggen op het strand. Wat hebben we allemaal genoten van deze tocht. Terug bij de auto zijn Leo en ik snel nog even een stukje terug gereden om wat flamingo’s op de foto te zetten, want een fotostop waar je het busje uit mocht zat er niet in. Langzaam aan zijn we terug gegaan naar ons hotel. Daar zijn we eerst gaan uitrusten en kijken wat er op het geheugenkaartje van de gopro staat. Daarna zijn we nog even de stad in gegaan, de pier op en wat rond gekeken. Nu zijn we weer in de bewoonde wereld, maar we geven er niets om. We kleden ons tegen de kou als we een eettentje gaan zoeken.

Namibië dag 11: Lange rit naar Swakopmund

Na de vermoeiende dag van gisteren lekker rustig aan gedaan. Ontbijt, even kletsen met een andere quadrijder, inpakken en nog even met de drone vliegen. Dan starten we onze route, vandaag ongeveer 300 kilometer op de trilplaat, wel met verschillende standen blijkt aan het eind van de dag. We stoppen even bij de Tropic of Capricorn, de steenbokskeerkring, de eerste belangrijke breedtegraat op het zuiderlijk halfrond. Onze eerste lange stop is in Solitaire, eens bestaande uit alleen een benzine pomp maar bekend geworden door de Nederlander Ton van der Lee, die zijn bestaan in Nederland opgaf en in Namibië neer streek. Nu een levendige plaats, twee lodges een camping site een cafe met winkel en een bakery. We bestellen er de beroemde appeltaart met cappuccino, en echt, in Nederland hebben we hem nog nooit zo lekker gegeten. We lopen nog even rond, we hebben tenslotte allebei het boek gelezen. Dan verder, we zien oryxen en struisvogels, mooie uitzichten enz. Op de route volgt een mooie bergpas en een stukje later de Kuiseb pass. Erg mooi en we stoppen vaak op een mooi punt. Hoe groot Namibië dan ook is, je komt elkaar gewoon weer tegen, nu de Nederlanders van een aantal dagen geleden, die kwamen even kletsen. We rijden nog even een stukje om voor het mooie vergezicht bij de Kuiseb Canyon. Daarna moet eigenlijk het gas er op omdat de planning is om rond zes uur aan te komen op ons overnachtings adres. Ik kruip maar weer eens achter het stuur, en mazzel, een lange weg met trilplaat op stand één dus dat schiet op. Het laatste stuk rijden we langs de zee, ook mooi, maar heel anders. Vooral de temperatuur, van 33graden naar 17 graden. Onze kamer ziet er weer fantastisch uit en na een douche en warme kleren aan gaan we naar de pizzaria, een keer iets anders dan steak. 

Dank aan Jasper voor de hele dag muziek

Dank aan Karlijn voor het plaatsen van blog 10