Costa Rica dag 21: een lange dag naar huis

We starten de dag met een Costaricaans ontbijt, rijst met bruine bonen, ei, gebakken banaan. Ook een schoteltje met een klein beetje fruit, dat zijn we anders gewent, maar het is genoeg om de dag te starten. Daarna zorgen we ervoor dat de koffers dicht kunnen en we onze kleding voor de terugreis apart hebben. Alles stallen we bij de receptie en gaan dan San José in, de hoofdstad. Het is een heel gedoe want het is nog druk, dus file. In de stad zelf is het ook chaotisch en heel druk, maar gelukkig zie ik een parkeerplaats, super klein, maar we kunnen de auto er nog net bij zetten, ook is het niet goedkoop, maar we willen toch iets doen deze laatste dag. En zo slenteren we even later door de straten van San José, we zien wat “mooie” gebouwen, parkjes, vooral veel fruitstalletjes en verkopers en ook de broccoli is in de aanbieding vandaag. Veel mensen verkopen maar één product. Ons doel is de Central Market, een hal, met daarin heel veel marktkraampjes met allerlei uiteenlopende producten. Je kan het zo gek niet verzinnen of het is er wel. Het ruikt ook hier en daar niet zo heel fris. Toch leuk om rond te lopen. In een soort food- market hal eten we een heerlijk ijsje en slenteren we nog even verder. We besluiten bij sub-way allemaal brood te kiezen om mee te nemen, de auto kan nl worden opgehaald. Door een klein beetje file zijn we iets later bij het hotel en staat de autoverhuurder al te wachten. Als dat is afgehandeld gaan we in de tuin zitten en eten ons broodje. We zijn nog niet helemaal klaar als de shuttle service al komt om ons naar het vliegveld te brengen, maar geduldig wacht deze man ook even. Op het vliegveld verloopt alles vlot, we maken de laatste colones op, aangevuld met nog wat dollars. Maar het blijft een lange zit. Eerst voordat je het vliegtuig in mag, maar dan kan je nog bewegen en dan de vlucht van 10,5 uur naar Zürich. Deze vakantie maak ik een uitzondering op de regel, als ik Karlijn, Jasper en Leo moet geloven slaap ik het beste. Misschien toch iets van de yoga geleerd? De service is goed aan boord en het eten smaakt best, vooral de warme broodjes. Rond 13.30 landen we en maken vervolgens plannen. De tussenstop duurt 7 1/2 , dat is heel lang. Wat gaan we doen? We kopen een treinkaart en gaan vervolgens Zürich in. We lopen eerst wat rond en constateren wel een groot verschil met San José, wat is het hier netjes en schoon. We genieten van de buitenlucht, de zon enz. Omdat het treinkaartje in twee zones geldig is voor al het openbaar vervoer gaan we ook nog even trammen, zo zie je snel meer. Het is heerlijk. Rond vijf uur willen we ergens eten en zien dan wel dat Zwitserland niet goedkoop is. Om toch de prijs iets te drukken eten we bij de mac, maar wel lekker buiten. Langzaam aan gaan we terug naar het vliegveld, we hebben geen haast. Wel is dit onverwachtte uitje eventjes heerlijk tussendoor. Ondanks de uitstap hebben we tijd over dus besluiten we ook nog naar het uitzichtdek te gaan. Dit is leuk ingericht, ook is er een soort speeltuin voor kinderen. We vermaken ons er even tot er een melding komt dat ze gaan sluiten. Dan maar de douane door, we drinken snel weer de flesjes leeg. Wachten totdat het vliegtuig klaar is voor vertrek. Het is een korte vlucht van vijf kwartier, maar we krijgen drinken, een broodje en even later als soort toetje een heerlijk stukje zwitserse chocola. Dat was even genieten. Het uitdelen luktte de bemanning net binnen de tijd. Dan zijn we weer op nederlandse bodem, beetje regen maar dat zijn we gewent. Jasper rijdt ons snel naar huis waar we om 0.45 uur binnenstappen.

Costa Rica dag 20: naar San José

Vandaag mogen we een stuk later opstaan, maar zijn al vroeg voor de wekker wakker, het stortregent weer eens. We rommelen even wat tot de wekker gaat en maken ons dan klaar, dat houdt in de koffers klaar zetten voor vertrek, best een lastige klus om al die natte vochtige kleding er weer in te proppen. Waarom hebben Leo en ik voor het kleine koffer gekozen? Het is half zeven en we genieten van een lekker ontbijtje. Heerlijke omelet, yogurt, fruit en toast. Onze koffers worden ondertussen op het strand gezet om straks ingeladen te worden. Er komt een best luxe boot voor varen, we stappen weer in via de zee en worden deze keer eens niet helemaal nat. Voor de regen zijn de zijkanten ook dicht gemaakt met zeildoek, en we hebben rugleuningen! Dan begint een rustige vaartocht, de zee is namelijk deze keer rustig en dat is ook wel eens lekker. Onze schipper heeft een beetje weinig zicht door de voorruit, dus hij hangt af en toe opzij uit het raam. Leo zit naast hem en veegt af en toe de ruit schoon, verder houdt hij hem ook in de gaten want een power- napje van een paar seconden doen is best prettig.... Wel is hij zo vriendelijk om de zijkanten weer op te rollen als de regen voorbij is, dan kunnen we nog van ons af kijken. We komen veilig aan bij de plaats waar onze auto staat. Het waren twee bijzondere dagen, zo ver van de bewoonde wereld, in de natuur. 

Met de auto staat ons een lange rit te wachten. Het regent, dus mooi stoppen onderweg zit er nog even niet in. Leo rijdt en stopt uiteindelijk bij het restaurant waar we op de heenweg tijdens het eten zijn weggeregend. Daar drinken we wat, kijken nog ergens even naar de zee, en stoppen voor ons eten bij de krokodillenbrug. Ook daar komen we uit op hetzelfde restaurant van de heenweg, waar we toen alleen iets hebben gedronken. Het was daar heerlijk zitten, met een windje. Als we weg gaan zien we 4x2 rode ara’s vliegen, echt mooi, ze cirkelen een paar keer rond. Dan rijden we verder in één stuk door tot ons laatste hotel. De navigatie van Jasper vindt het makkelijk. We laden de auto uit en gaan daarna even de omgeving verkennen. Bij een leuk parkje stoppen we, er staan allemaal fitness apparaten, dus even uit proberen. We denken dat een paar mensen ons uitlachen, maar even later zitten ze er zelf ook op. We kopen een stukje chocola, daar hadden Karlijn en ik al een tijdje zo’n trek in en daar genieten we van in de tuin van ons hotel. 

Dan weer even rommelen, jasper is vooral blij met het eindelijk eens goede internet.

Rond zes uur gaan we op zoek naar een eettentje, we vinden een restaurantje met het gebruikelijke taal- probleem, geen Engels. Het drinken bestellen is dan altijd al een leuke bezigheid en zoals iedere keer weer deze vakantie....als Jasper besteld komt er een brede glimlach op het gezicht, altijd weer: imperial, het Costaricaanse bier. Op het uithangbord staan Chineese tekens, maar op de kaart alleen de gerechten van hier. Toch als we de casados bestellen heeft het rijstgerecht wel iets weg van nasi. We eten heerlijk en dan wordt het toch echt tijd om de koffers definitief te gaan pakken, spannend of alles er wel in gaat passen. 

Costa Rica dag 20: naar San José

Vandaag mogen we een stuk later opstaan, maar zijn al vroeg voor de wekker wakker, het stortregent weer eens. We rommelen even wat tot de wekker gaat en maken ons dan klaar, dat houdt in de koffers klaar zetten voor vertrek, best een lastige klus om al die natte vochtige kleding er weer in te proppen. Waarom hebben Leo en ik voor het kleine koffer gekozen? Het is half zeven en we genieten van een lekker ontbijtje. Heerlijke omelet, yogurt, fruit en toast. Onze koffers worden ondertussen op het strand gezet om straks ingeladen te worden. Er komt een best luxe boot voor varen, we stappen weer in via de zee en worden deze keer eens niet helemaal nat. Voor de regen zijn de zijkanten ook dicht gemaakt met zeildoek, en we hebben rugleuningen! Dan begint een rustige vaartocht, de zee is namelijk deze keer rustig en dat is ook wel eens lekker. Onze schipper heeft een beetje weinig zicht door de voorruit, dus hij hangt af en toe opzij uit het raam. Leo zit naast hem en veegt af en toe de ruit schoon, verder houdt hij hem ook in de gaten want een power- napje van een paar seconden doen is best prettig.... Wel is hij zo vriendelijk om de zijkanten weer op te rollen als de regen voorbij is, dan kunnen we nog van ons af kijken. We komen veilig aan bij de plaats waar onze auto staat. Het waren twee bijzondere dagen, zo ver van de bewoonde wereld, in de natuur. 

Met de auto staat ons een lange rit te wachten. Het regent, dus mooi stoppen onderweg zit er nog even niet in. Leo rijdt en stopt uiteindelijk bij het restaurant waar we op de heenweg tijdens het eten zijn weggeregend. Daar drinken we wat, kijken nog ergens even naar de zee, en stoppen voor ons eten bij de krokodillenbrug. Ook daar komen we uit op hetzelfde restaurant van de heenweg, waar we toen alleen iets hebben gedronken. Het was daar heerlijk zitten, met een windje. Als we weg gaan zien we 4x2 rode ara’s vliegen, echt mooi, ze cirkelen een paar keer rond. Dan rijden we verder in één stuk door tot ons laatste hotel. De navigatie van Jasper vindt het makkelijk. We laden de auto uit en gaan daarna even de omgeving verkennen. Bij een leuk parkje stoppen we, er staan allemaal fitness apparaten, dus even uit proberen. We denken dat een paar mensen ons uitlachen, maar even later zitten ze er zelf ook op. We kopen een stukje chocola, daar hadden Karlijn en ik al een tijdje zo’n trek in en daar genieten we van in de tuin van ons hotel. 

Dan weer even rommelen, jasper is vooral blij met het eindelijk eens goede internet.

Rond zes uur gaan we op zoek naar een eettentje, we vinden een restaurantje met het gebruikelijke taal- probleem, geen Engels. Het drinken bestellen is dan altijd al een leuke bezigheid en zoals iedere keer weer deze vakantie....als Jasper besteld komt er een brede glimlach op het gezicht, altijd weer: imperial, het Costaricaanse bier. Op het uithangbord staan Chineese tekens, maar op de kaart alleen de gerechten van hier. Toch als we de casados bestellen heeft het rijstgerecht wel iets weg van nasi. We eten heerlijk en dan wordt het toch echt tijd om de koffers definitief te gaan pakken, spannend of alles er wel in gaat passen. 

Costa Rica dag 19: Corcovado National Park

Om 4:50 gaat de wekker, gisteren zijn we vroeg naar bed gegaan maar door een onweersbui en flinke regen hebben we wel even wakker gelegen. Half 6 staat het ontbijt klaar en schuiven we aan. Er is weer ruime keus, yoghurt, fruit, toast en heerlijke kaneelbroodjes. Ook kan je nog pannenkoeken en ei laten klaarmaken. Het smaakt goed en zo doen we genoeg energie op voor de dag. De boot ligt klaar om 6 uur en we waden weer door het water om daar aan te komen, we nemen plaats en genieten dan van de boottocht van iets meer dan een uur. Aan de ene kant een mooie kust en aan de andere kant mooi blauw water. Af en toe slaat er wel een golf zeewater in je gezicht maar dat hoort er bij. Na een tijd varen gaat de boot ineens heel hard richting de kust, we zijn er blijkbaar. We worden geinstrueerd, als hij zegt gaan moeten we gelijk gaan als hij zegt wacht moeten we wachten. Best simpel lijkt het. Een aantal mensen mogen gaan maar als ik wil gaan moet ik wachten.. blijkbaar voor een grote golf want ook al ben ik nog op de boot, hij slaat toch over me heen. Als iedereen aan land is lopen we naar een plek om onze slippers af te spoelen en onze schoenen aan te doen. Daarna gaan we met de gids op pad. 

Hij vraagt ons naar onze wensenlijst, voor ons is dat een tapir, doodshoofdaapje en een neusbeertje. We moeten ook zelf goed opletten laat hij ons weten dus dat doen we maar. Eerst zien we een sprinkhaan, best een grote, maar wij willen snel door andere dieren spotten. Ik spot als eerste een slingeraap en terwijl de rest daar blijft kijken spot Hettie vervolgens een doodshoofdaapje. Ze zijn erg snel en springen overal rond. Het zijn een hoop apensoorten bij elkaar want even later komen we ook de brulapen tegen. Zelf spot ik ook nog een toekan en even later zien we ook de rode ara’s. We vervolgen de trail tot aan de rivier en gaan dan het pad terug. De gids spreekt af en toe met andere gidsen en daardoor weet hij dat verder gaan geen zin heeft. Op de terugweg zien we een neusbeertje, de telescoop/verrekijker zoekt hij de vogel op en maakt voor iedereen foto’s. Zo gaat het al de hele tijd, als je je mobiel inlevert maakt hij een foto door het aparaat. Daarmee kan hij toch alles wat dichterbij halen dan met onze telelens. We zien hier ook nog een soort hert en er zijn een aantal slingerapen van boom naar boom aan het slingeren. Ook de laatste apensoort is er, de witschouder kapucijnaap. Alle vier de soorten gezien op één dag! Als iedereen de bijzondere vogel, KaraKara, heeft gezien gaan we verder. Het strand op, in de bosjes zoeken naar een tapir. We vinden er eentje die ligt te slapen en voorzichtig en vooral heel stil mogen we kijken. Het is een groot beest, helaas ligt hij wel met zijn kont naar ons toe en is zijn hoofd haast niet te zien, maar wel gezien! De laatste van onze wensenlijst. Onze weg vervolgt over het strand, inmiddels in de regen, naar de boot terug. Als we allemaal weer half aan boord gespoelt zijn en zitten wordt dan eindelijk ons lunchpakket uitgedeeld. Terwijl de golven hoog zijn en we ons eigenlijk vast moeten houden proberen we onze sandwhich te eten. Het is een heel gedoe. Vervolgens komen er ook nog appels, watermeloen en koekjes. Allemaal terwijl we over de golven vliegen. Het is slechter weer dus de terugweg verloopt wat wilder dan de heenweg. Het uitstappen gaat nu wat makkelijker. Even onze schoenen schoonspoelen en uitrusten van de wandeling. 

Iets later op de middag lopen we naar het “dorpje” hier, er zijn een paar huisjes, twee restaurants en een supermarkt. Toch wel even leuk om te zien, via het strand wandelen we weer terug. Dan ook nog maar de 170 treden naar boven om naar het uitzicht te kijken, dan hebben we de omgeving nog weer even verkend. Voor het eten allemaal douchen want al dat zoute water is niet zo fijn. Weer lekker Italiaans eten en dan vroeg naar bed. 

Costa Rica dag 18: hoge golven in Drake Bay

Het wordt weer een reisdag vandaag, en zoals dat bij ons gaat beginnen we dan met regen. Gelukkig hebben we paraplu’s dus lopen we droog naar het ontbijt. Het is nu rustiger bij het buffet dus we kunnen wat makkelijker eten pakken. Na het ontbijt laden we de auto in aan gaan dan op weg naar Sierpe. Hier moeten we de auto achterlaten en gaan we verder per boot. Ook de autosleutels moeten bij de parkeerplaats blijven, vertrouwen doen we het niet echt, maar het moet, en verder doet iedereen het, dus hopen dat het maar goed komt. We moeten nog even wachten dus bestellen wat te drinken en eten de lekkere donuts op die we onderweg hebben gekocht. Omdat we per boot gaan laten we twee koffers achter in de auto en dat is maar goed ook, het past allemaal net op de boot. Eerst varen we rustig door de mangrove, de boot gaat wel steeds harder varen en het water wordt al wilder. Na een poos door de mangrove te hebben gevaren gaan we de oceaan op. We weten dat het gevaarlijk wordt als de Tico’s ook hun zwemvesten aan gaan doen. Dit blijkt even later echt wel noodzakelijk. De golven zijn erg hoog en slaan steeds over de boot heen. De bestuurder vaart steeds een andere kant op om zo veel mogelijk golven te ontwijken. We houden oms goed vast om niet steeds omhoog te vliegen. Na een aantal bochten komen we gelukkig uit het wilde gedeelte en vervolgens zijn de golven wat rustiger. We varen langs mooie verlaten stranden tot ons hotel in zicht komt. De boot gaat in de branding liggen en nu moeten we proberen er uit te komen. Ik mag als eerste, maar val in de boot al bijna om. De man die mij wilt helpen geef ik gelijk mijn camera tas, eerst die maar in veiligheid stellen, ik kan wel tegen wat water maar de camera niet. Zelf kom ik ook redelijk droog over, alleen de rest heeft wat meer pech want de golven worden hoger. We krijgen een uitleg over de omgeving en hoe laat het ontbijt is. Dan krijgen we de kamer te zien, we hebben een mooi uitzicht op de zee. 

We lunchen in ons hotel en besluiten dan de trail te gaan lopen naar een mooi strand. Aan het begin is een hangbrug over een mooie rivier, het is weer genieten. Op het strand leggen we onze spullen onder een regencape en duiken de golven in. Die zijn dus weer wild en de zee trekt en duwt. Het is heerlijk. Zo genieten we een tijdje en net als we besluiten terug te gaan lopen gaat het een beetje regenen, maar dat geeft niet, alles is toch al drijfnat. Onder aan de trap bij onze kamers is een douche waar je eerst het zand af moet spoelen, anders raken de leidingen overbelast. Opgefrist zitten we te genieten van het uitzicht en lezen wat. Jasper gaat even vliegen met de drone en zo komen we de rest van de middag wel door tot het eten. Wij hebben dat al besteld en om zes uur geplant. Het smakkt opperbest, een Italiaanse kokin en dus lasagne, Jasper een steak. A het eten gaan we de spullen klaar leggen voor onze tour van morgen, wij zijn heel nieuwsgierig hoe het Corcavado national park zal zijn.

Costa Rica dag 17: waterval en walvisstaart

Vandaag iets later naar het ontbijt en dat was te merken, alles werd met moeite bijgevuld en zo ontzettend veel keus is er nu ook weer niet, maar het smaakt. Dan op weg naar de Nauyaca Waterfalls. Het kantoortje waar ze de kaartjes verkopen vinden we vlot, we krijgen weer een polsbandje als entree bewijs. In het begin dachten we nog als we mensen met een polsbandje zagen dat zij ergens all- inclusive zaten, maar inmiddels weten we beter. Je zou bandjes kunnen sparen. Het goede nieuws is dat je met een 4x4 drive de eerste 2 km mag rijden. Dat scheelt en als de auto geparkeerd is gaan de de resterende 4 km lopen. Dat klinkt of je dat even doet, maar de weg is steil, modderig en het is zoeken naar een beetje begaanbaar stukje pad. Ook doen we aan bomen knuffelen, soms omarmen we een boom, gooien ons er om heen en vervolgen de weg. Uiteindelijk komen we bij een ontzettend mooie waterval, het is er best druk, dat is jammer. Een hele groep is per paard gegaan en je kon ook voor de laadbak kiezen. Maar.... de dapperen lopen. Wij genieten eerst en gaan dan toch maar het water bij de waterval in, heerlijk! Het geeft verkoeling. We blijven best lang, eten koekjes en chips als lunch en gaan met pijn in ons hart toch aan de terugweg beginnen. Omdat het iets meer dalen is dan steigen gaat het een stuk makkelijker en zijn we in 5 kwartier weer bij de auto. We hebben nog een volgend plan maar dat kan pas uitgevoerd worden als we een pin automaat vinden. Ons geld was op en net moesten we al in dollars en colones betalen. Gelukkig vinden we er één, dus we gaan naar de walvisstaart. Deze ligt bij Uvita in National Park Marino Ballena. Links en rechts zien we wat donkere wolken, en omdat Jasper even wil drone vliegen lopen we stevig door op het mooie strand. We lopen naar het begin van de staart, maken de drone vlieg klaar en Jasper vertrekt. Het is nog steeds mooi weer bij ons, we hebben echt geluk vandaag. Leo komt al snel terug omdat Jasper een nieuwe accu nodig heeft. Ik ga snel naar Jasper toe, inmiddels wordt het weer hoogtij en is het puntje van de staart wat moeilijker te bereiken. Ik waad door water tot mijn middel, had beter mijn kleding uit kunnen trekken, hou de accu goed hoog en bereik Jasper. Toch vind ik het best wel eng, hoop dat we terug kunnen en dus begin ik wel meteen aan de terugweg. Jasper komt ook al snel, hij vliegt de drone naar het strand, kan hij niet in zee vallen. Uiteindelijk valt het allemaal wel mee. We gaan nog even de zee in en genieten van het mooie strand. Eigenlijk willen we wachten totdat de zon onder gaat, maar een parkwachter wijst ons er op dat het straks hoog water zou worden dus dat we niet op deze plek konden blijven. Dan lopen we terug naar het begin en besluiten meteen te gaan eten. Heerlijk Italiaans. Omdat er overal zand zit gaan we bij ons mooie zwembad even onder de douche en het heerlijke water in. Rust! Wat een mooie dag weer met heerlijk zonnig weer en alleen regen toen we naar huis reden.

Costa Rica dag 16: Manuell Antonio

We staan weer een keertje op tijd op, als het ontbijt open gaat zitten we er al. Het is in buffetvorm dus we kunnen snel even wat eten en dan gelijk de auto in. Vandaag staat het nationale park Manuell Antonio op de planning en dit schijnt druk te zijn, helemaal op zondag. Er worden ‘maar’ 800 mensen toegelaten en we willen toch een beetje opschieten om zeker te zijn dat we daar bij horen. Het is nog een stukje terugrijden en het wordt steeds toeristischer. Naar de ingang toe staat een rij mensen, voor de kaartjes blijkt, dus we sluiten aan. Omdertussen worden we heel de tijd belaagd door mannen die onze gids willen zijn of die water verkopen. Het is een drukke bedoeling. Na de rij voor de kaartjes hoeven we gelukkig niet in de rij voor de tassencontrole. Vakkundig hebben we wat chips verstopt in de tas en het brood mag gelukkig zo mee. In het park zelf is het in het begin ook erg druk, overal staan groepjes mensen met een gids ergens naar te turen. Af en toe kijkem we even mee, maar vaak gaat het ook over bloemen of planten. We lopen verder om de drukte te vermijden en gaan de sloth trail op, in de hoop luiaards te spotten. Aan de andere kant van het groen staan wat mensen omhoog te kijken en na even zoeken vindt Jasper een luiaard. Het is een kleintje goed zichtbaar in de boom. Een hele groep mensen achter ons geniet ook van de vondst maar ons wordt het te druk dus we lopen verder. Even later wijst een meisje ons op een tweetal luiaards, deze zittem er prachtig bij. Zo goed hadden we ze nog niet gezien. De ene is aan het eten en de andere beweegt zich zelfs een stukje vooruit. 

Na dit pad besluiten we een andere trail gaan lopen, hier zien we Agoeti’s. Aan het einde hebben we een mooi uitzicht op de kust. We eten en drinken wat en lopen dan de volgende trail. Helaas zien we weinig dieren dus gaan dan maar naar Playa Manuell Antonio. Daar is het heel druk met mensen, ook zijn er een hoop witschouder kapucijn apen te zien en een aantal wasberen. Allemaal proberen ze eten te stelen van de mensen oo het strand, sommigen lukt het. Apen zitten in de boom met in hun hand zakjes met brood er in. We lopen door naar het rustigere strand en drinken wat en eten een broodje. Het is heel warm en het is echt afmeten met het water. Allemaal hebben we maar twee flesjes mee en in het park is niets te koop. Na even uitrusten gaan we nog een laatste trail lopen met verschillende uitzichtpunten. Hierna besluiten we het park maar uit te gaan want we hebben enorme dorst. Als we het park uitlopen gaan we gelijk de supermarkt in voor water. 

We rijden terug naar het huis en genieten aan het zwembad. Tijdens het zwemmen zien we nog een Agoeti rondlopen en ook zien we een luiaard in de boom. Omdat er dus blijkbaar zo veel om ons heen ook al te zien is besluiten we de pizote trail bij het huis te lopen. Al snel begint het te schemeren, we zien wat zwijntjes maar verder helaas niets. Het wordt steeds donkerder en we weten niet hoe ver we nog moeten. Overal ligt modder en het is moeilijk om een weg te vinden. Het duurt maar en duurt maar... er lijkt geen einde aan het pad te komen en het wordt steeds donkerder, een beetje eng is het wel. Gelukkig zien we een bordje receptie, waarna het nog wel een heel eind lopen is, maar uiteindelijk komen we terug. Onze voeten zitten onder de modder, we spoelen het ren beetje af en gaan dan hier bij het restaurant maar wat eten. 

Costa Rica dag 15: naar Dominical

Rustig aan vertrekken we uit ons huisje. We hebben een best wel lange reis voor de boeg. Het eerste stuk gaat over hobbelwegen, onverhard en veel bochten, maar ook mooie uitzichten op de groene heuvels. Overal liggen kleine plaatsjes, dat zie je meestal aan de school en de kerk, trouw naast elkaar. Soms zie je daaromheen nauwelijks huizen, maar ze zullen er best staan. Zo hobbelen we verder totdat we eindelijk weer asfalt voelen. Niet dat het dan veel sneller gaat, het blijft bochtig, altijd twee baans en meestal mag je 25, 40, 60 rijden en soms een stukje 80. We komen een kilometers lange file tegen, gelukkig de andere kant op. Er moet iets gebeurt zijn, de meeste mensen staan naast de auto, er zijn geen sluipwegen, dus ze moeten geduldig wachten. Onderweg komen we langs een brug, ze noemen die plek de krokodillen safari, waar we even stoppen. Er liggen onderaan de brug, in een mooie brede rivier, tientallen krokodillen. Leuk om even te zien. Als we erover nadenken....hoe kan het dat ze daar zo trouw blijven en het zelfs op de wegenkaart wordt benoemd? We drinken daar meteen wat. Dan verder met de tocht. Onderweg begint het te regenen, wij zoeken een eettentje. Ondertussen gaat het steeds harder regenen en moeten we onze tafel wat verder naar achteren plaatsen. We worden net niet nat en het water dat de zaak in loopt wordt af en toe naar buiten geveegd. Maar het eten smaakt goed. Het blijft echt hoosbuien en Leo rent naar de auto, ons wordt een kortere weg gewezen, maar toch wordt je nat, al is het maar drie meter. We kunnen dus verder rijden maar nog langzamer dan eerst, het zicht is slecht en de weg ook niet bijzonder. Je ziet overal plassen ontstaan en het houdt niet op. Als we uiteindelijk bij ons nieuwe adres aankomen regent het nog steeds en laten we nu net het achterste “ huisje” hebben! De auto kan er niet voor staan, maar we krijgen drie nieuwe paraplu’s mee, en bij de kamer staan er ook een aantal. Dat belooft wat. Uiteindelijk pakken we toch de auto uit, als het iets minder hard regent. We verkennen nog een beetje het terrein waar we nu zitten, zien in de schemer een dier weghupsen. We horen vooral heel veel kikkers. Ook als we gaan slapen, maar wel weer eens wat anders dan alleen vogels, krekels, brulapen enz.

Costa Rica dag 14: Monteverde

Na de drukke dag van gisteren toch vandaag maar wat rustiger aan. We denken dat het beter is voor iedereen. Dus we maken rustig ontbijt en maken plannen. We komer er op uit dat we met de sky- tram gaan. Voor een mega hoog bedrag kopen we de kaartjes, de kinderen eindelijk met studenten korting, niet voor niets die kaart aan het mee sjouwen. We hoeven niet lang te wachten voordat we mogen instappen, de gids zit achter ons in een “mandje”. Al snel hangt hij de kabelbakjes stil, er zit een slang in de boom. Als iedereen hem gezien heeft gaan we verder. Je hebt een mooi uitzicht beide kanten op. De ene kant de Caribische kant, met de drie vulkanen en de Arenal vulkaan. We hebben geluk, wordt ons verteld, want het zicht is heel mooi. De andere kant op zie je de Pacifische kant, ook erg mooi. Boven hebben we pauze en kunnen we even rond lopen. We klimmem nog hoger, een uitzichttoren op. Eigenlijk staat er een boom in de weg, maar niets aan te doen. Dan weer naar beneden, maar buiten de mooie vergezichten zien we niets bijzonders. Bij de auto terug willen we toch nog wandelen door een cloud- forest, nevelwoud. We denken een goede te hebben gevonden, maar buiten hele mooie vegetatie, bomen en een rups zien we niet erg veel. Voordeel, geen tropische bui, alleen wat spetters. We maken de route iets korter, en rijden dan naar huis. Lekker uitrusten, genieten van het mooie uitzicht met vogels en vlinders. Leo en ik lopen de trail op het terrein nog, we zien vooral veel kolibri’ s.

Ondertussen merken we best dat we hoog zitten, het is hier toch wat frisser. Met het eten trekken we toch lange broek aan en lange mouwen, het is dan ook 25 graden geeft de thermometer aan in de auto.

Costa Rica dag 13: naar Monteverde

We hebben een erg langzaam ontbijt wat bij Karlijn en mij ook niet goed valt, nl costericaans rijst met bruine bonen. Wij gaan voor een stop bij de supermarkt en kopen daar een yogurt met een lepel erbij, die lepels zijn meteen een souvenir, die kunnen later bij Karlijn in de keukenla.

Karlijn voelt zich nog niet top fit, maar wil wel proberen het Tenorio NP in te gaan. We mogen niets aan eten mee nemen en krijgen ook echt tassen controle. Ik vraag van te voren of er wel snoepjes mee mogen en er blijken ook koekjes mee te mogen, verder water. Dan beginnen we met de wandeling, eerst naar de waterval, met het mooie blauwe water. Het lukt Karlijn ook, maar we zijn ook wel afgeleid door dit fantastische natuur spectakel. Wat mooi! De 250 treden weer omhoog naar de route lukken ook best en we besluiten door te gaan. Een stuk verder ligt de blauwe lagune, zo mooi. Het water wordt zo mooi blauw door een chemische reactie van vulkanische mineralen zoals zwavel , calsiumcarbonaat. De legende verteld een mooier verhaal, nl: toen God de hemel schilderde en zijn blauwe kleur gaf heeft hij zijn penseel hier uitgespoeld.We gaan weer verder, al begint het iets te spetteren. We zijn wel zo slim om ons meteen te kleden tegen de regen. Aan het eind van de route zie je waar het blauwe water het gewone water ontmoet. We komen over hele gammele bruggetjes waar je maar alleen over mag lopen, dus op elkaar wachten. Het is een hele mooie tocht, zo ook de terugweg. Inmiddels is de tropische bui los gebarsten, de looppaden worden kleine riviertjes met heel veel modder en we proberen van steen naar steen te springen. We worden natter en viezer, maar het is het allemaal waard. Dit wisten we van te voren en wanneer ga je nou in Nederland in die hoosbuien wandelen. Trouwens, die buien hebben wij niet eens in Nederland. Nat komen we aan bij het begin en lunchen daar meteen in een soda. Het smaakt goed en is ook nog eens goedkoop. Bestellen was even moeilijk maar we kregen hulp met vertalen. 

Dan beginnen we aan de autorit. Een klein stuk asfalt en verder onverhard, meer dan 50 km rijden we op een trilplaat, zo’n anderhalf uur. Maar het lukt en na wat zoeken vinden we ook nog onze cabana.  Het was mooi onderweg, glooiende hellingen en heel groen, we konden het ondanks het schudden best zien. Ook een mooi gezicht op diverse vulkanen meestal met wolken om de top.

Bij ons huisje krijgen we een heel relaxte uitleg over de omgeving en worden we naar het huisje met het mooiste uitzicht begeleid. Iedere keer denk je, het kan niet mooier, maar vaak worden we dan toch weer verrast. Nu niet door het mooie huis, maar door het uitzicht en de vogels. We lopen even naar een piepklein supermarktje waar we genoeg vinden voor het ontbijt en gaan dan in het dorp heerlijk uit eten. Het is best een netjes restaurant en we komen er al snel achter dat we nog flink wat moddr op onze benen hebben. Maar als ik rond kijk zie ik ook nog wel wat wandelschoenen. We eten voor het eerst een ijsje toe, Jasper is een video aan het uploaden, en dat duurt nog even. 

Filmpje van afgelopen week: https://youtu.be/osr0QbSeIJg

Costa Rica dag 12: rust

Karlijn is nog steeds niet lekker en we besluiten solidair allemaal thuis te blijven. We hebben een mooi huisje dus dat moet lukken. De stroom gaat er wel af van 8-14 uur, maar die heb je hier toch niet nodig. Jasper gaat spelletjes liggen doen op zijn telefoon, leo stoeit met de navigatie, een tijdschrift en fototoestel en ik lees mijn boek uit, haak verder aan de toekan. Karlijn probeert te slapen. Wij lopen met ons drieen naar de luiaard en Jasper neemt nog een paar foto’ s met Karlijn haar toestel. Dan verzamel ik een tas met was. Voor het eerst in mijn vakantiecariere ga ik de was laten doen. Hier wordt namelijk niets droog met dit tropische klimaat. Alles blijft minstens drie dagen nat, dus dan is een droger een uitkomst. Leo en ik rijden naar het dorp om een lunch te verzamelen. Eerst naar het bakkertje voor brood. Het meisje is trots op haar enige woord engels dat ze spreekt, “ thanks”. Aan de overkant zit de supermarkt, ook daar is geen stroom en achter in de winkel kan je nog net zien wat er in de vakken staat, er is nl geen voorpui, dus nog iets daglicht. Ook hier alleen spaans, maar gelukkig kan ik ham bestellen in het spaans. Zo komen we er werer uit. Op advies van onze gastvrouw kopen we voor Karlijn een sportdrank, ze mag niet alleen water blijven drinken. Voor de lunch lopen wij nog even de hele trail hier op het terrein, zien voornamelijk mooie vlinders en vogels, en een nu echt helemaal slapende luiaard. Om kwart voor 1 gaat het stortregenen en het blijt de hele middag zo. Ook Jasper en Leo gaan niet meer weg en we vermaken ons best. Ik heb voorgelezen uit Dolfi en Wolfi, lekker ouderwets. Ondertussen denken we dat we zelf wel een boek zouden kunnen schrijven. Aan het eind van de middag ga ik met Jasper naar de algemene ruimte voor internet en we doen wat spelletjes, ook tijdens het wachten op het eten. Dat hebben we maar besteld, dit om Karlijn die ook weer iets wil eten de 4 km hobbelweg te besparen. Het smaakt prima, en na nog wat voorlezen gaan we lekker slapen.

Costa Rica dag 12: rust

Karlijn is nog steeds niet lekker en we besluiten solidair allemaal thuis te blijven. We hebben een mooi huisje dus dat moet lukken. De stroom gaat er wel af van 8-14 uur, maar die heb je hier toch niet nodig. Jasper gaat spelletjes liggen doen op zijn telefoon, leo stoeit met de navigatie, een tijdschrift en fototoestel en ik lees mijn boek uit, haak verder aan de toekan. Karlijn probeert te slapen. Wij lopen met ons drieen naar de luiaard en Jasper neemt nog een paar foto’ s met Karlijn haar toestel. Dan verzamel ik een tas met was. Voor het eerst in mijn vakantiecariere ga ik de was laten doen. Hier wordt namelijk niets droog met dit tropische klimaat. Alles blijft minstens drie dagen nat, dus dan is een droger een uitkomst. Leo en ik rijden naar het dorp om een lunch te verzamelen. Eerst naar het bakkertje voor brood. Het meisje is trots op haar enige woord engels dat ze spreekt, “ thanks”. Aan de overkant zit de supermarkt, ook daar is geen stroom en achter in de winkel kan je nog net zien wat er in de vakken staat, er is nl geen voorpui, dus nog iets daglicht. Ook hier alleen spaans, maar gelukkig kan ik ham bestellen in het spaans. Zo komen we er werer uit. Op advies van onze gastvrouw kopen we voor Karlijn een sportdrank, ze mag niet alleen water blijven drinken. Voor de lunch lopen wij nog even de hele trail hier op het terrein, zien voornamelijk mooie vlinders en vogels, en een nu echt helemaal slapende luiaard. Om kwart voor 1 gaat het stortregenen en het blijt de hele middag zo. Ook Jasper en Leo gaan niet meer weg en we vermaken ons best. Ik heb voorgelezen uit Dolfi en Wolfi, lekker ouderwets. Ondertussen denken we dat we zelf wel een boek zouden kunnen schrijven. Aan het eind van de middag ga ik met Jasper naar de algemene ruimte voor internet en we doen wat spelletjes, ook tijdens het wachten op het eten. Dat hebben we maar besteld, dit om Karlijn die ook weer iets wil eten de 4 km hobbelweg te besparen. Het smaakt prima, en na nog wat voorlezen gaan we lekker slapen.

Costa Rica dag 11: La Fortuna waterval en naar Bijagua

Rond zeven uur zitten we aan het ontbijt,dit smaakt weer goed, nog even genieten van de pannenkoekjes als ze er zijn. Vandaag gaan we weer naar een andere locatie dus we pakken onze spullen in en laden het weer in de auto. Het wordt steeds meer een zooitje maar zolang we alles kunnen vinden gaat het prima.

We gaan naar La Fortuna waterval. Eerst krijgen we een roze polsbandje om, dit is het entrebewijs en dan moeten we onze namen noteren. Dan begint het, ruim 500 treden naar beneden, wel goed aangelegd. Het is mooi, de waterval stort naar beneden. Je mag onder aan de waterval het water in, wij nemen het rustige gedeelte. Het water is koud, dus van zwemmen komt niets. Toch kan ik het niet laten en ga ook bij de waterval het water in, Jasper komt achter mij aan. Het wordt al snel diep en de stroming is erg krachtig, met wat gespartel kan ik gelukkig weer aan de kant komen, Jasper lacht mij ondertussen uit ipv te helpen. Karlijn voelt zich niet helemaal fit, dus zij blijft verstandig op de kant. Dan beginnen we aan de klim naar boven, halverwege op een bankje nemen we iets te eten en te drinken en uiteindelijk vallen de 500 treden best mee. Boveraan gaan we nog even de orchideeentuin door, maar daar boeit niet veel. Als we de bakker en de supermarkt hebben bezocht gaat onze reis verder naar het volgende verblijf. Langs het Aranalmeer rijden we, hele mooie uitzichten maar nergens parkeergelegenheid. Rond twee uur komen we wij ons nieuwe huis aan, het blijkt een mooie villa midden in de natuur. We genieten alleen al om er te zitten en te kijken. Even later lopen we de trail in de tuin en dan ziet Karlijn als eerste een luiaard hangen. Hij beweegt nauwelijks, maar inmiddels weten we dat ze soms gaan bewegen als je fluit, dus dat probeer ik, en ja hoor, hij kijkt even. Leo spot een neusbeerteje, maar daar hebben we weer geen foto van, die beestjes zijn zo leuk en zo snel. We lopen het rondje af en gaan dan weer terug naar de luiaard. Hij hangt nog hetzelfde. We zitten nog even voor ons huis en gaan dan kijken of we vanaf de algemene ruimte vogels kunnen spotten. Er komen nog wat vakantiegangers en onze gastvrouw verwijst er twee naar ons om de luiaard te zien. karlijn gaat mee om hem aan te wijzen. Ook vier nederlanders gaan erachteraan. Zo hebben zij hun eigen gids. 

Wij bekijken alvast de menukaarten van de twee restaurants die worden aanbevolen, en gaan er dan vlot heen. Het is nu nog licht en de weg is onverhard en hobbelig. We kijken op een vulkaan, eten lekker en zijn er hopelijk eidelijk achter welke smaak Karlijn echt niet kan verdragen, we denken koriander. 

Omdat we nu in dit restaurant even wifi hebben plaatsen we nu het blog. Het is noodweer geweest en bij ons huisje is geen telefoon en wifi, gelukkig is er wel weer water, maar morgen is er van acht tot twee geen stroom. Wij gaan waarschijnlijk toch op pad, dus hebben er geen last van.

Costa Rica dag 10: Arenal

Als we wakker worden is de vulkaan uit de wolken, dus eerst foto’s maken en dan naar het ontbijt. Het smaakt weer goed met oa pannekoekjes. De ananas laten we liggen want volgens ons hebben we een overdosis ervan opgelopen. We maken ons klaar om naar national park Arenal te gaan, maar eerst gaat Jasper nog even vliegen met de drone. Dan rijden we naar het park, trekken onze nog niet droge schoenen aan en gaan wandelen aan de voet van de vulkaan. Weer door prachtige natuur, tropisch regenwoud. We komen langs een lavaveld uit 1992. Hier en daar is het wel druk, maar niets aan te doen. We zien niet veel beesten, wel mooie vlinders. We wandelen rustig door, maar tegen twaalfen denken we dat het wel eens zou kunnen gaan regenen, net op tijd zitten we in de auto. Er barst een tropische bui los. We halen een lunch bij de supermarkt en eten die bij onze kamer/ klein huisje op. Inmiddels is het weer droog en lopen we de trail achter ons huis, ook erg mooi. We hebben dus best veel gelopen dus wordt het tijd voor ontspanning. De hot-springs staan op het programma. Karlijn heeft op trip adviser een gratis versie ervan gevonden en die hebben we al gevonden en is vlak bij ons hotel. Toch rijden we even iets te ver en dat levert een leuk neusbeertje op, die scharreld op de plek waar wij keren. Het is heerlijk, het warme water stroomt snel en het is even een kunst om op een lekker plekje in het snelstromende water uit te zoeken en er te komen maar dan is het genieten van een natuurlijke jacuzzi. Heerlijk! We genieten een lange tijd, willen net weg gaan als het begint te omweren. Als we naar de auto lopen stort er al een hevige regenbui naar beneden, we gaan zo de auto in en rijden naar huis. Leo en Jasper blijven nog in de auto zitten, karlijn gaat alvast douchen en ik zit nog even buiten. Het gaat echt heel hard tekeer, zelfs ik werd bijna bang. Maar ook hieraan komt een eind en we besluiten in La Fortuna te gaan eten. Het is inmiddels al lang donker en als we terug komen zien we in het licht van de koplampen een gordeldier rond scharrelen.